Scorpions - Humanity Hour 1

Na nowy album mojego ulubionego zespołu musiałem czekać całe 3 lata. Wprawdzie w 2005 roku ukazało się DVD „Live In Vienna” ale ostatni krążek długogrający, jaki wydali to płyta „Unbreakable”, która swoją premierę miała w 2004.

Aby powtórzyć bądź przebić sukces poprzedniego dzieła do pracy nad nowym krążkiem zaproszono kilka dodatkowych osób Znaleźli się wśród nich: Eric Bazilian, Marti Fredriksen, John 5 oraz legendarny Desmond Child, który może się poszczycić współpracą z takimi zespołami jak Aerosmith, KISS czy Alice Cooper. To właśnie dzięki niemu „Humanity – Hour 1” ma tak wspaniałe brzmienie. Można by się pokusić o stwierdzenie, że jest to jak dotąd najlepiej wyprodukowany album w dorobku grupy. Od razu wpada w ucho świetne brzmienie gitar, które raz jest mroczne i ciężkie – słychać to np. w utworach „Hour 1” oraz „321”, natomiast w innych jak „We Were Born To Fly” czy „Love Will Keep Us Alive” jest delikatne i melodyjne. Zdecydowanie największą zaletą tego krążka jest fenomenalny wokal. Jeśli ktoś ma jeszcze wątpliwości kto jest najlepszym wokalistą w gatunku hard rock/heavy metal to powinien je stracić zaraz po przesłuchaniu tej płyty. Klaus Meine w wieku 59 lat wciąż spisuje się znakomicie zarówno w balladach jak i w cięższych utworach. Udowadnia to kawałek „The Future Never Dies”, który nawiązuje trochę do twórczości legendarnej grupy Queen i został tutaj mistrzowsko zaśpiewany. Nie ma w tej balladzie ani cienia kiczu czy banału. Jest to porywający utwór, który przy pierwszym przesłuchaniu wpada w ucho.
Kawałkiem, który usłyszeliśmy długo przed premierą płyty jest „Humanity” – został wykonany podczas obchodów 50-lecia Traktatów Rzymskich w marcu tego roku w Brukseli. Jest to typowa dla zespołu ballada z mocnym podbiciem gitarowym w refrenie oraz zaskakującym zakończeniem. Dobrze, że został umieszczony na końcu płyty – jako bardzo dobry utwór świetnie zamyka pierwszy w dorobku zespołu koncept-album.
Znajdziemy tutaj kilka kompozycji, które nawiązują do twórczości Scorpions z lat 80-tych. Są to np. „You’re Loving Me To Death” oraz „The Game Of Life” – dwa energiczne numery, które perfekcyjnie łączą melodyjność i ciężar. Te kawałki powinny usatysfakcjonować każdego fana hard rocka. Oprócz tego na tej płycie nie zabrakło elementów dotąd niespotykanych w dorobku zespołu. Przykładem może być tu utwór otwierający album – „Hour 1”; zdecydowanie najcięższy kawałek, jaki znalazł się na „Humanity – Hour 1”. Warto wspomnieć, że na gitarze udziela się tutaj John 5. Przyznaję, że dość ciężko było mi się oswoić z tym numerem, gdyż bardzo się różni od grania, do jakiego nas Scorpions przez przyzwyczaili. Wpływy „nowoczesnej” muzyki są słyszalne także w „We Will Rise Again”, gdzie gitary niebezpiecznie ocierają się o numetalowe brzmienie. Jednak ogólnie ten utwór pozostawia bardzo pozytywne wrażenia. Może właśnie dzięki takim kompozycjom po ten album sięgną młodzi amatorzy zespołów pokroju The Rasmus czy Evanescence? W każdym razie jest to szansa dla nich aby w końcu zacząć słuchać dobrej muzyki Wink

Teraz chciałbym przejść do tych rzeczy, które mnie zbytnio nie zachwyciły. Szczerze mówiąc liczyłem na trochę cięższy album, tymczasem trochę za dużo mi tu lekkiego radiowego rocka. Nie jest to jednak jakaś wielka wada tego albumu, gdyż dla zespołu z gatunku cięższej muzyki nagranie płyty dobrej i lekkiej zarazem jest też swego rodzaju wyczynem. Scorpions już w 1996 roku próbowali tego „dzieła” i wydali album „Pure Instinct”, który jednak nowemu krążkowi nie dorasta do pięt.
Może razić schematyczność utworów; częste powtarzanie refrenów („Love Is War”, „We Were Born To Fly”), sztampowa budowa kawałków – te same układy zwrotek i refrenów. Brakuje także porywających solówek, jakimi dotąd raczyli nas niemieccy giganci hard rocka. Indywidualne popisy gitarzystów niestety nie znalazły swojego miejsca na „Humanity – Hour 1”. Jak widać negatywnych stron jest tu bardzo mało. Zresztą oczywiste jest, Scorpions nie muszą nikomu nic udowadniać i nagrywać kopii dawnych krążków. W swojej karierze wydali 21 albumów, w latach 80 supportowały ich takie grupy jak Iron Maiden czy Metallica, występowali nawet przed 350-tysięczną publicznością, a za sprawą megahitu „Wind Of Change” są rozpoznawani nawet przez osoby w ogóle nie związane z ciężką muzyką.
Świetnie, że zespół po 40 latach istnienia ciągle znajduje chęć do nagrywania nowych albumów, wprowadza świeże elementy do swojej muzyki i nie zapomina przy tym o starym stylu gry. Oddali w nasze ręce krążek, do którego będę jeszcze bardzo często wracał. Już w 3 dni po zakupie przesłuchałem go chyba z 20 razy…

Aha, dla Prawdziwych Fanów przeznaczone jest wersja limitowana z dodatkowym dyskiem DVD. Posiadam to wydanie; na płycie DVD znalazł się dodatkowy utwór „Cold”; bardzo dobra kompozycja, która nawiązuje do klimatów z początku lat 80-tych, krótki filmik, który przedstawia proces nagrywania tej płyty oraz galeria zdjęć.
Moim zdaniem warto nabyć tę wersję płyty, tym bardziej że różnica w cenie jest naprawdę niewielka. Na końcu wspomnę jeszcze o niezbyt mądrym pociągnięciu – w książeczce dołączonej do płyty nie ma tekstów...