GAMMA RAY - "Majestic"

Latka lecą, ale pewne rzeczy pozostają niewzruszone na przepływ czasu. Po dłuższym czasie oczekiwania, gdzie głód chwilowo zapchał - znakomity skądinąd - album live, nareszcie GRay wypuścili nowe dziełko! Cechą charakterystyczną wytworów Kaia Hansena jest to, że wykuwa on metal najwyższej próby. A cała produkcja tchnie świeżością jak Coccolino.
Wkładam krążek do odtwarzacza - bardzo ostrożnie - i odsuwam się na bepieczną odległość, bo niemal natychmiast atakuje z zawrotną prędkością mocny początek: My Temple. Pierwsze riffy sugerują coś bardzo agresywnego, ale okazuje się to bardzo przyjemny średniej prędkości utworek. Masywny riff przewija się przez utwór, dodając mu mocy. Momentami przeciągany wokal jakby trochę traci na ostrości, by za chwilę nadrobić drapieżnym zaśpiewem, tak charakterystycznym dla Hansena. A potem ostro cała naprzód! Chwytiwe utworki lecą jeden za drugim, genialna perkusja w tle sprawia, że krew przyśpiesza w żyłach. Na Strange World robi się jakby progresywnie, w Blood Religion, How Long słychać klawisze, których jak dotąd - o ile mnie pamięć nie myli - w Gamma nie było. Od samego początku masa i dynamika współpracują, jak w fizyce przystało. Majesty z lekko egipskim posmaczkiem, no bo GammaRay zawsze mieli ku temu skrzywienie. Utwór baaardzo majestatyczny. Ale to jeszcze nie to, co nas pożegna. Najdłuższy, piękny utwór dostajemy na deser: Revelations - po prostu rewelacja.
Uwaga! album zawiera elementy, które wchodzą przez ucho, wbijają się w mózg i przez długi czas każą się nucić!
Co, chcecie więcej? po prostu posłuchajcie!

No ja nie wiem ? Nie wiem jak mogłem pominąć ten temat... Very Happy

Ostatnia płyta Gammy... tak dobra, że aż najnowszy Keeper Helloween przy niej wymięka... Brzmienie techniczne, piękne, czyste solówki, nagie riffy, poprostu metal jaki kocham... Nie chce powtarzać słów Kati, która pięknie napisała wstęp do Majestica ... bardzo mi się podoba cyt. Cechą charakterystyczną wytworów Kaia Hansena jest to, że wykuwa on metal najwyższej próby. A cała produkcja tchnie świeżością jak Coccolino. Za to kocham GRay i Hansena... te kawałki są niby jednakowe, a każdy jest zarazem innym dziełem co do Majestica do upłynęło sporo czasu zanim zrozumiełem przekaz jaki zawiera ten album ... 10 kompozycji, brzmineie typowe dla Gammy, zespół w standardowym składzie Hansen, Richter, Schlächter, Zimmermann... Na start ostry i rozgrzewający kawałek "My Temple" - zespoł pokzauje z jakiego typu albumem będziemy mieli doczynienie; muzyka ostra ale melodyjna; bardzo dobra perkusja; melodyjny refren - czyli wielki pozytyw dla tego utworu, "Fight" - ten sam klimat co poprzednik, piękne solówki, bardzo dobry wokal Hansena... "Revelation" - tu zdania mogą być podzielone - ja uważam, że tak dobrego utworu Helloween nie nagrał na swoim ostatnim albumie; 8 i pół minuty ostrej jazdy !!! chóry, solówki i najciekawsza perkusja na całej płycie; tempo zmienia się praktycznie wraz z każdą nową partią... jak zacząłem słuchac to przez tydzień nie mogłem oderwac uszów od tego kawałka... rewelacja ... bardzo ciekawy tekst, który idealnie został "zsynchronizowany" z linia melodyczna utworu...
zacytuje:

Slyszę jak wołasz, jak mnie wołasz
Ciche łzy spadają
Na wszystko co jest prawdziwe, nic nie jest prawdziwe

Na skrzydłach chwały, powstaniemy
Przeznaczenie woła
Wszystko co jest prawdziwe, nic nie jest prawdziwe

Twoje oczy wydają się takie zimne
Tak mądre, stracone zanim zostaną ...

Revelation to jedna z najciekawszych wokalizacji w historii zespołu...
"How Long" to contra postawiona Helloween, a konkretnie kawałkowi "Czy wiesz o co walczysz"... ciekawy utwór, ciekawy tekst, tylko nie wiem za bardzo jaką wojne Hansen miał na myśli...
Te utwory zapadły najgłębiej w moją podświadomość - reszta płyty jest taka +/- na 4 ...